“Corona is een flauwe ziekte”

SINT NICOLAASGA – Ron Wortman (49) is heel stellig: corona is een flauwe ziekte. Hij en de andere bewoners van Maeykehiem mochten in maart opeens niet meer alleen naar buiten. De dagbesteding ging dicht, bezoek was niet welkom en zelf boodschappen doen was er niet meer bij.

Twee cliënten van Maeykehiem aan de Kerklaan en een begeleider vertellen over deze heftige coronaperiode. De maatregelen zijn nog steeds wennen. Ron Wortman wil al enthousiast een hand geven, maar vergeet even dat het niet mag. Het wordt een elleboogje. Huisgenoot Chantal Jager knikt als begroeting. Beiden hebben een mondkapje op. Samen met begeleidster Trista Klos-Nijholt vertellen ze over het reilen en zeilen binnen de organisatie.

(Foto: Chantal de Jager en Ron Wortman)

Aanpassen
Ron Wortman vindt de ziekte niet leuk. Zeker aan het begin toen hij zijn ouders ontzettend miste. ,,Aan het begin heb ik een huilbui gehad. Ik moet het verdriet kwijt.” De spontane uitjes kunnen niet meer. Zijn grote hobby, woonwinkel Ikea bezoeken, mag nog steeds niet. ,,Ik wilde er graag naar toe, maar daar is het te druk. Voor mijn verjaardag heb ik een bon van Ikea gekregen. Daar heb ik online een mooi tafeltje van gekocht. Toch is het niet leuk. Ik ga liever met mijn moeder winkelen.” Chantal de Jager (21) heeft de eerste drie maanden van de crisis bij haar moeder gewoond. Nu is ze weer terug op de Kerklaan. Het gaat goed met haar. Ze werkt bij Maeyke’s Bibliotheek . Deze dagbesteding gaat in aangepaste vorm door. Mensen kunnen boeken bestellen en hun bestelling bij de deur afhalen. ,,Wanneer we weer helemaal open mogen, hangt van de cijfers af. Ik vind het eigenlijk wel fijn dat het rustig is. Je kunt dingen doen waar je anders niet aan toe komt.”

Geen dagbesteding
Begeleider Trista Klos-Nijholt had haar sollicitatiegesprek bij Maeykehiem op de dag dat alles vanwege het coronavirus dicht ging. In eerste instantie zou zij begeleidster op dagbesteding De Drifter op de vestiging in Sint Nicolaasga worden. Dat liep anders. Klos-Nijholt mocht aan de slag in Langweer, op de groep waar als eerste corona werd vastgesteld en een bewoner overleed. ,,Ik ben vlak voor haar uitvaart op die afdeling begonnen. Dat was wel heftig. Toch was ik blij dat ik aan de slag kon. Het is heel zinvol en nuttig binnenkomen. Je kunt echt helpen.”

Maatwerk
Trista Klos-Nijholt heeft nog geen dag op De Drifter gewerkt.. De dagbesteding is sinds maart al gesloten. Tijdens die sluiting leerden de medewerkers dat niet iedereen dat erg vond. ,,De dagbesteding is het ritme. Dat viel voor de bewoners nu helemaal weg, maar wat opviel is dat het voor sommige bewoners goed was. Zij hadden minder vaak epileptische aanvallen en er was meer rust. Voor andere bewoners is het wel een gemis. Als de dagbesteding weer mag, dan gaan we meer maatwerk leveren.” Ron Wortman vindt het prima dat er geen dagbesteding is. Van tafeldekken en koffiezetten weet hij nu al dat hij dat straks niet meer wil doen. Andere activiteiten vindt hij juist wel leuk zoals ‘op de telefoon passen’. Klos-Nijholt: ,,Ron is de telefonist van de Kerklaan. Dat is heel leuk.  Als ik naar het huis aan de Kerklaan bel, neem Ron op. Ik maak graag even een praatje met hem.” 

Flauwekul
Het dragen van een mondkapje vindt Ron Wortman maar flauwekul en verwarrend. Als je naast elkaar op de bank zit mag ie af, als je gaat lopen moet ie op. Dat geldt voor zowel de begeleiding als voor de bewoners. Maar met tandenpoetsen of douchen moet de begeleiding een mondkapje op. Chantal de Jager snapt het niet: ,,Waarom moet dat zo, Trista?” De begeleidster belooft het uit te zoeken. Het menselijk contact wordt het meest gemist. ,,Ik mis het knuffelen!”, zegt Chantal de Jager. Ron Wortman mist het handen vasthouden. Voorheen hield de tandartsassistente zijn hand vast tijdens de behandeling. Hetzelfde geldt voor de dokter. Nu mag dat niet meer. Trista Klos-Nijholt: ,,Als begeleiders mogen we dat gelukkig wel doen.”

Kerst
De twee bewoners van de Kerklaan vieren de kerstdagen bij familie. Chantal de Jager eet op Eerste Kerstdag bij haar opa en oma. Tweede Kerstdag wordt samen met haar moeder gevierd. Voor haar verandert er niet zoveel met de feestdagen; die worden altijd al bescheiden gevierd. ,,Dat is ook wel goed hoor. Ik houd er niet van als er veel mensen zijn.” Ron Wortman schuift bij zijn ouders in Joure aan. Hij zou graag samen met zijn moeder de Midstraat in willen, maar je mag niet samen de winkels in. ,,Dan moet een van ons buiten staan. Dat is niet gezellig.”

Ikea
De gehandicaptenzorg staat hoog op de lijst voor het vaccinatieprogramma. Chantal de Jager wil graag die prik hebben. ,,Dan weet je zeker dat je er niet aan doodgaat. Als je het wel krijgt, dan word je niet zo heel erg ziek.” Trista Klos-Nijholt hoopt dat de zorg snel aan de beurt is, zodat het gewone leven weer verder kan. Ron Wortman kan niet wachten totdat hij gevaccineerd wordt. Wat hij dan als eerste gaat doen? ,,Naar de Ikea!”

(Foto's: De Zakenman)