,,Grut brocht mei warber wêzen"
TEROELE – Pieter Dijkstra (74) woont al zijn hele leven in een karaktervolle boerderij tussen het Jiskenhúster Mar en het Prinses Margrietkanaal in Teroele. Ondanks de idyllische plek, een uithoek met vrij zicht over de uitgestrekte landerijen, leeft hij geen afgezonderd bestaan. Integendeel. Dijkstra is altijd onder de mensen, al leek een ernstige ziekte daar vorig jaar een eind aan te maken. ,,Ik tocht dat ik Teroele nea wer sjen soe, dus bin ik o sa tankber dat ik hjir sit en in soad wer dwaan kin.”
Meer dan vierhonderd kaarten ontving Pieter Dijkstra nadat hij in het ziekenhuis was opgenomen. Liever vertelt hij niet over zijn ziekte, want het gaat momenteel weer de goede kant op. De enthousiaste Teroelster ging, zodra het om de gezondheid kon, twee keer per week naar zijn grote liefde. Namelijk een koor. Dijkstra zingt tenor bij Spirit in Sint Nyk en de Tsjerkesjongers van Wijckel/Sloten. ,,Al fanôf myn santsjinde jier sjong ik. Dat komt om dat myn heit foar it koar stie.”
Pieter Dijkstra is op de plek geboren waar hij nog steeds woont. Zijn vader had daar een boerderij met 25 koeien. Omdat die al op jonge leeftijd overleed, nam Pieter Dijkstra het bedrijfje over. Hij is al die tijd bij zijn moeder gebleven. Die overleed negentien jaar geleden. ,,Ik ha nea in frou hân, mar ik ha my ek gjin momint allinnich field. Ik lûk in soad op mei famylje en freonen. Boppedat ha ik it lok dat ik in rybewys ha. Sûnder auto hie it wol hiel lestich wurden.”
Het boerenbedrijfje was net voldoende om van te kunnen leven, maar enorm bewerkelijk. ,,Neist it lân by de buorkery, moasten we mei de pream en in opdrukker oer it Prinses Margrietkanaal om de kei te weidzjen.” Met de toenemende drukte van scheepvaart werd het voor Dijkstra steeds lastiger om op deze manier door te werken. ,,Moast no ris sjen hoe grutte kontênerskippen der farre. It barde wolris dat we mei in lyts boatsje nei de oerkant fearen om it gêrs te meanen. Mei wyn út it westen en de grutte weagen lei it boatsje somtiden net mear op syn plak. As se dan op de buorkery harren ôffregen werom we sa let wiene, wisten sy wol wat der oan de hân wie”, lacht Dijkstra.
Boeren rondom hadden we interesse voor land. Dus werden de percelen aan de andere kant van het kanaal verkocht. ,,Der bleau net safolle lân oer. Ik hie noch sa’n fyftjin kei en moast der strie en hea foar keapje. Eins binne jo dan gjin boer mear, mar in hobbyboer.” In 2002 zat Dijkstra met de boekhouder om tafel. ,,Der moast allinnich mar jild by. Wêr dogge jo it dan foar? Ik wie doe 57 jier, dus der moast wol in skoftke oerbrêge wurde. It is doe útrekkene en it die bliken dat it koe. Ik bin doe stoppe.”
De werkzaamheden op de boerderij heeft Dijkstra eigenlijk nooit gemist. Hij had zoveel andere bezigheden, dat hij zich niet hoefde te vervelen. Naast zingen houdt de goedlachse Fries van toneelspelen. Ook heeft hij dertig jaar leiding gegeven op de zondagsschool in Idskenhuizen. ,,Bern fan doe sizze noch wolris tsjin my hoe prachtich dy tiid wie.” Bijbelse kinderliedjes, quizen, kerstspellen in de stampvolle kerk. Dijkstra kijkt er met genoegen op terug. Ook de werkzaamheden in de kerkenraad, vooral de bezoekjes aan de ouderen, voelden nooit als een verplichting. ,,Noch altiten bin ik koster yn Doniahiem. It warber wêzen sit yn my. Sa binne we thús ek grut brocht. It nei menoar omsjen stiet boppedat yn ‘e bibel en jout in soad foldwaning.”
Na het overlijden van zijn moeder, zo’n negentien jaar geleden, nam Dijkstra zich voor om vooral onder de mensen te blijven. Een bakje koffie hier en daar, een potje jeu de boules, boodschapjes in Sint Nyk. ,,Ik kin mysels goed rêde. No wurdt de sûnens wol wat minder. Lokkich krij ik iten fan Tafeltje Dekje en komt de thússoarch sa no en dan del. Ek de tún wurdt foar my dien. Dêr hie ik earst wol wat muoite mei. Ik moch o sa graach op it hiem mei de blommen dwaande wêze.”
Voordat hij ziek werd, heeft Dijkstra een aantal memorabele reizen gemaakt. ,,Eins ha ik hiel Europa wol besjoen.” Oostenrijk heeft vanwege het lieftallige karakter met de bloemen en de bergen zijn voorkeur. De busreis naar Rusland heeft de meeste indruk gemaakt. ,,Minsken wennen dêr yn hûskes dy't foar ús earder bargehokken binne. Alde mannen en froulju langs de kant fan de dyk dy harren hannel ferkeapje. Kei oan touwen. Fan dat byld kin ik noch altiten emosjoneel wurde. Dan falle wy hjir yn Nederlân oer sokke petiterige saken, mar wat wenje we eins in rykdom.”
